Het Muzikale Bad Van Creamuze: “daarin en Daarbij

**Het muzikale bad van Creamuze**:“Daarin en daarbij voel ik me thuis”**
**Verbinding dankzij muziek**
Ik ben uitgenodigd in groepswerking Creamuze. De mooie rit naar Ronse brengt me meteen in de juiste sfeer. Vrijdagnamiddag: verhalentijd. Terwijl het gebouw zich vult met mensen en klanken, neemt Goedele me mee in haar muzikaal verhaal.
**Muziek is hier de taal**:

- Hier krijg je echt het gevoel dat je erbij hoort, _steekt Goedele van wal. Ze geeft me een inkijk in de partituren van haar leven: over haar muzikale achtergrond op de academie, over haar liefde voor taal, over een late diagnose, over de zoektocht naar zelfvertrouwen, over zinvol vrijwilligerswerk waarin boeken een tweede leven krijgen.
Goedele kiest haar woorden zorgvuldig uit, zoals het ritme van haar drum.
- Alles ontstaat hier via improvisatie. We musiceren echt en er is altijd resultaat: daar word ik gelukkig van. Vroeger hield ik altijd vast aan de partituren, improviseren durfde ik niet. Hier heb ik dat beetje voor beetje opgebouwd. Alles is ok, ook als je even niet mee wil doen, als je even wil luisteren. Vaak moet ik in het begin mijn draai zoeken maar als we wat langer bezig zijn, dan vind ik de juiste maat. Dan voel ik me vrij._
- Ik denk dat dit voor mij het meest betekent: mijn zelfvertrouwen groeit en ik draag dat mee, zelfs buiten Creamuze. Ook de ondersteuning aan huis vanuit Fiola helpt me daarbij. Dat versterkt mee het proces naar zelfvertrouwen. Mijn begeleider erkent mijn autisme en tegelijkertijd ziet hij mij ook als mens. En dat voel ik hier ook: dat je mag zijn wie je bent_

**Hier heeft iedereen iets te geven**
En dan word ik mee het bad ingetrokken. Voor ik het goed besef zit ik in een kring muzikanten met een instrument in mijn hand. Mijn vingers beginnen te tokkelen. Ik ga op in het ritme én de groep. Zonder woorden, zonder instructieIk doe mee. Ik hoor erbij.
Tussen de ritmes door worden verhalen gedeeld: over de frustraties van de week, over begeleid werk dat door corona nog niet kan opstarten, over dat het nu lang genoeg geduurd heeft
De muziek slokt onze zorgen op.
**We zijn allemaal genoeg**
En dan is het Judith die mijn aandacht trekt. Judith gebruikt haar glimlach en enthousiasme als grootste instrument, ondersteund door de warme, natuurlijke klanken van haar cajon. Een cajon is een houten klankkast die uitblinkt in eenvoud en weinig nodig heeft om tot zijn recht te komen. De cajon was ooit een krachtig communicatiemiddel toen er geen andere instrumenten ter beschikking waren. Geen mooiere combinatie dan Judith en haar cajon.
Judith ontdekte eerst de muziek en dan Creamuze. Vanuit haar eigen gezin kreeg ze de muzikale passie mee door de pianoklanken van papa en zus. Op school leerde Judith de cajon kennen en dat was meteen raak.
Voor Judith zijn het de begeleiders van Creamuze die het verschil maken. Met bezieler Ruben was er meteen een grote klik. Hij motiveert én stimuleert en brengt de groep helemaal op gang. Ruben jongleert met instrumenten en woorden maar bovenal: hij stelt je echt op je gemak.
- Voor mij zijn de momentjes met Tamara ook heel bijzonder. Dan gaan we even in kleine groep en vertellen we iets over ons leven. Hoe het met ons gaat of we geven een complimentje aan elkaar._
Die ‘klik’ voelen dat is voor Judith heel belangrijk: met haar instrument, met de begeleiders. Helemaal zichzelf kunnen zijn.

Dat voelt ze ook bij de persoonlijk assistenten van Fiola die bij haar thuis komen. Met hen doet ze uitstapjes of vult ze haar tijd creatief in. Want juist die creativiteit is zo belangrijk in Judith haar verhaal: dansen, tekenen, muziekdaarin kan ze zichzelf laten zien.
Creamuze is ook loslaten voor Judith: _als er op school iets gebeurt dan kan ik het in de muziek helemaal loslaten en ben ik het nadien echt kwijt_.
Of ze een droom heeft in de muziek: _Ja zeker, samen met papa eens optreden op school_en misschien nodigt ze Ruben dan wel mee uit om wat extra schwung erin te brengen
**Ster aan de hemel**
In de pauze ontmoet ik Peter. In Creamuze bespeelt hij de gitaar en improviseert hij met taal. Ik begrijp meteen waarom. Hij praat de stiltes helemaal vol. In korte tijd vertelt hij me over de snaren van zijn leven: over zijn jeugd, over zijn liefde voor paarden, over zijn website. Peter is vooral bezig met digitale muziek. Hij experimenteert, ontdekt en produceert.
Trots vertelt hij over zijn bijdrage als geluidstechnicus bij Rock for specials. Over de sterren die hij daar ontmoet heeft. Ik fantaseer over festivals en grote podiaen zie Peter daar al enthousiast in de coulissen staan. “Ster aan de hemel, je blijft altijd bestaan”.
Ik rij naar huis met een warm dekentje om me heen. Vele lapjes mooie mensen, elk met hun verhaal, verweven met een bijzondere fiola-draad, die elkaar samen vinden in een zelfde ritme, om dan weer hun eigen weg te gaan.

Dienstverband: Vrijwilligerswerk